Odwaga jako akt dobrostanu czyli o tym, że pierwszy krok nie musi być wielki, ale musi być Twój.
06-04-2025
2 min
Odwaga nie zawsze wygląda spektakularnie.
Czasem nie wygląda wcale.
Czasem to powolne wstawanie z łóżka, mimo że ciało mówi: „nie dam rady”.
Czasem to milczenie, kiedy wszyscy mówią za dużo.
Czasem – jedno zdanie wypowiedziane do siebie szeptem:
„Nie wiem, jak, ale spróbuję.”
Odwaga rodzi się w delikatnych miejscach
W oddechu. W przyznaniu się do lęku.
W decyzji, że chcesz inaczej, choć jeszcze nie wiesz jak.
To nie jest pęd.
To nie jest wyzwanie do wykonania.
To wewnętrzny ruch ku sobie.
Ruch, który zaczyna się wtedy, gdy wybierasz siebie – nawet jeśli nie masz jeszcze planu.
Dobrostan i odwaga idą razem
Bo trudno być odważną, kiedy jesteś wypalona.
Trudno mówić „nie”, kiedy nie masz przestrzeni nawet na „tak”.
Dlatego czasem pierwszym aktem odwagi jest… zatrzymanie się.
Odpuszczenie. Powiedzenie:
„To mi nie służy. Już nie chcę tak żyć.”
I to już jest krok.
Odwaga to relacja
Z sobą samą. Z ciałem, które daje znaki.
Z sercem, które się boi, ale nadal czuje.
Z duszą, która mówi:
„To ma sens. Idź.”
Jeśli to czytasz i czujesz, że boisz się ruszyć –
To właśnie jesteś w miejscu, w którym może wydarzyć się zmiana.
Nie potrzebujesz odwagi na cały plan.
Potrzebujesz jej tylko na pierwszy krok.
A potem?
Zrobisz drugi. Może z czyjąś pomocą. Może ze mną.