Znasz to uczucie, kiedy robisz wszystko „jak trzeba”, a i tak czujesz pustkę?

Kiedy działasz, ale w środku czujesz, że się wypalasz?

To znak, że nie żyjesz z Duszy, tylko z presji.

A prawdziwe działanie zaczyna się dopiero wtedy, gdy przestajesz się zmuszać i zaczynasz ufać sobie.

Ten tekst nie jest o produktywności, jest o wolności, która wraca, gdy przestajesz udawać, że wszystko musisz.

Kiedyś myślałam, że siła to znosić wszystko w milczeniu.

Że spokój to brak emocji.

Że jeśli się nie zatrzymam, to może w końcu poczuję, że żyję.

Więc działałam.

Bez wytchnienia.

Z uśmiechem, który bolał.

Z listą rzeczy „do zrobienia”, która nigdy się nie kończyła.

Z presją, która szeptała: „jeszcze trochę, jeszcze więcej, jeszcze lepiej.”

Ale to nie było życie.

To był przetrwalnik z etykietką „ogarnę to”.

I pewnego dnia zrozumiałam, że można działać dużo… i ani przez chwilę nie być obecna w swoim życiu.

Prawdziwe działanie nie rodzi się z lęku

Lęk pcha.

Dusza prowadzi.

Lęk mówi: „jeśli się zatrzymasz, stracisz.”

Dusza mówi: „zatrzymaj się, bo już się gubisz.”

Lęk napina ciało, spala energię, każe się spieszyć.

Dusza czeka cierpliwie aż wreszcie ją usłyszysz.

I wiesz, co jest najbardziej paradoksalne?

Kiedy zaczynasz działać z Duszy, robisz mniej, a dzieje się więcej.

Bo przestajesz walczyć ze sobą.

Działanie z Duszy nie potrzebuje motywacji

Nie chodzi o to, żeby się nakręcać,

tylko żeby wrócić do wewnętrznego rytmu.

Do tego miejsca, gdzie nie ma „muszę” ani „powinnam”.

Jest „czuję”.

I to wystarczy.

Dusza nie działa pod presją czasu ani ludzi.

Ona działa, kiedy jest gotowa, a kiedy rusza,

robi to z mocą, której nie zatrzyma żaden deadline.

Jak rozpoznać, że działasz z Duszy?

– Czujesz spokój, nawet jeśli robisz dużo.

– Masz energię, bo robisz to, co naprawdę Cię karmi.

– Nie porównujesz się, wiesz, że Twoje tempo jest właściwe.

– Nie gonisz. Ty płyniesz.

Bo działanie z Duszy to nie wyścig.

To taniec.

Czasem spokojny jak oddech, czasem dziki jak burza, ale zawsze Twój.

Trzy kroki, żeby zacząć działać z Duszy

Zatrzymaj się.

Nie po to, żeby się cofać, tylko żeby się usłyszeć.

Każde zatrzymanie to moment, w którym wracasz do siebie.

Zapytaj: „czy to moje?”

Nie każde marzenie, cel czy projekt, który masz w głowie, jest Twój.

Czasem niesiesz cudze oczekiwania, zapakowane w ładne słowa o „rozwoju”.

Działaj tylko z miejsc, gdzie czujesz życie.

Jeśli coś Cię wysysa, to znak, że robisz to wbrew sobie.

Jeśli czujesz iskrę – idź tam, nawet jeśli nie wiesz, dokąd prowadzi.

Działanie z Duszy to odwaga zaufania sobie

To moment, w którym nie pytasz już świata o pozwolenie.

Nie potrzebujesz potwierdzenia, że „to ma sens”.

Bo Ty już wiesz.

Wiesz, kiedy działać, a kiedy odpocząć.

Wiesz, kiedy powiedzieć „tak”, a kiedy „nie”.

Nie dlatego, że ktoś Ci tak powiedział,

tylko dlatego, że Twoje ciało, serce i Dusza zaczynają mówić jednym językiem.

Jeśli czujesz, że zmęczyła Cię walka z życiem,

to nie znaczy, że jesteś słaba.

To znaczy, że Twoja Dusza chce wrócić do prowadzenia.

I kiedy jej na to pozwolisz,

zobaczysz, że nie musisz się gonić, by dojść tam, gdzie naprawdę należysz.

Bo życie samo zaczyna się układać wokół Twojej prawdy.

Nie z presji.

Z DUSZY.